Terapia zajęciowa w różnych grupach wiekowych pacjentów

Terapia zajęciowa w różnych grupach wiekowych pacjentów

Zaktualizowano dnia 15 lipca 2024

Zawód terapeuty zajęciowego jest coraz bardziej pożądany na rynku pracy. Stale również rośnie ilość placówek zatrudniających instruktorów terapii zajęciowej. Na czym polegają takie zajęcia i do kogo są skierowane?

Kompetencje terapeuty

Specjalista prowadzący terapię zajęciową pracuje z różnymi ludźmi – zarówno z dziećmi, jak i dorosłymi lub starszymi, z ludźmi chorymi, niepełnosprawnymi fizycznie bądź intelektualnie. Jego zadaniem jest przede wszystkim niesienie pomocy i wsparcia innym poprzez rehabilitację, na którą składają się zajęcia artystyczne, prace manualne czy kontakt ze sztuką. Pacjenci angażowani są w różnego rodzaju aktywności psychoruchowe – podczas spotkań wykonywane są zajęcia, które mają oddziaływać zarówno na sprawność fizyczną uczestników, jak i ich dobre samopoczucie i rozwój intelektualny; zapewniają również rozrywkę i kontakt z innymi osobami o podobnych potrzebach

Aby odpowiednio dobrać aktywności do potrzeb pacjentów i umiejętnie poprowadzić zajęcia, niezbędne są odpowiednie kwalifikacje. Można je uzyskać na przykład poprzez kurs kwalifikacyjny Terapeuta Zajęciowy, gdzie w trakcie kształcenia uczestnicy zdobywają niezbędną wiedzę i umiejętności. Podczas nauki poruszane są treści z zakresu m.in. psychologii i pedagogiki, a także z anatomii, fizjologii i pierwszej pomocy. To także wiadomości o metodyce pracy, doborze terapii i odpowiedniej komunikacji. 

Odpowiednie kształcenie to jednak nie wszystko. Terapeuta zajęciowy powinien być osobą empatyczną, wyrozumiałą i cierpliwą. Jeżeli więc czerpiemy radość z pomagania innym, mamy pozytywne nastawienie i łatwo nawiązujemy kontakt – warto się podjąć tego zawodu. Tym bardziej, że staje się on coraz bardziej pożądany, a do tego – zapotrzebowanie na instruktorów terapii zajęciowej wzrasta nie tylko w Polsce, ale również za granicą.

Ile zarabia terapeuta zajęciowy?

Jako personel pomocniczy w służbie zdrowia zatrudniony w publicznej placówce, terapeuta zajęciowy może na początek zarabiać w okolicach 3000 zł. W prywatnych placówkach stawki mogą być znacznie większe.

Na czym polega terapia zajęciowa?

Terapia zajęciowa jest formą rehabilitacji prowadzoną przede wszystkim dla osób z zaburzeniami psychicznymi lub sensorycznymi, niepełnosprawnych fizycznie czy poznawczo, a także dla ogólnej poprawy zdrowia – zarówno dzieci, jak i seniorów. Polega ona na angażowaniu pacjentów w różne formy zorganizowanej aktywności, zaplanowanej i dobranej indywidualnie do każdego z podopiecznych.

Terapeuta zajęciowy najczęściej pracuje z osobami starszymi, niepełnosprawnymi oraz dziećmi, a jego głównym zadaniem jest pomoc w poprawieniu nie tylko ich kondycji fizycznej, ale przede wszystkim psychicznej. Zajęcia odbywają się w domach pomocy społecznej, sanatoriach, szpitalach czy poradniach rehabilitacyjnych, i można wskazać kilka ich rodzajów:

  • arteterapia – leczenie poprzez sztukę – pacjent może tworzyć obiekty artystyczne czy muzyczne, wyrażać siebie za pomocą tańca lub uczestniczyć w spektaklach teatralnych;
  • ergoterapia – terapia polega na wykonywaniu pracy związanej z garncarstwem, ogrodnictwem czy stolarstwem, może wspomagać osoby niezaradne w pracy zarobkowej;
  • estetoterapia – terapia polega na skupieniu się na obcowaniu z naturą. Mogą to być spacery, wycieczki czy pikniki;
  • zajęcia relaksacyjne – obniżają poziom stresu, a tym samym napięcia u uczestnika; wyciszają i poprawiają samopoczucie.

Zajęcia terapeutyczne – najważniejsze cele

Głównymi zadaniami terapii zajęciowej są:

  • poprawa sprawności fizycznej;
  • usprawnienie psychiczne;
  • kształtowanie umiejętności społecznych.

Układy taneczne, ćwiczenia poprawiające równowagę oraz wszelkiego rodzaju prace artystyczne mają na celu usprawnienie pacjentów z różnymi dysfunkcjami. Malowanie palcami czy tworzenie rękodzieła wzmacnia motorykę, sensorykę i zmysły, angażując je do pracy – odpowiednio dobrane zajęcia pomagają uczestnikom w przechodzeniu choroby bądź zaakceptowaniu swojej niepełnosprawności. Chory angażuje się w różne działania i projekty, dzięki czemu wzrasta również jego samoocena, zaś różne gry i zadania ćwiczą pamięć i wyobraźnię. Podczas zajęć uczestnicy nawiązują również relacje pomiędzy sobą,, współpracując i nawiązując nowe znajomości, co jest ważnym czynnikiem uspołeczniającym.